Gündüz, gece, gündüz, gece; tik, tak, tik, tak…
Sonsuzluk…
İçinde bir yerlerde mavi bir gezegen…
Dünya…
Dönüyor, hem kendi ekseninde, hem de güneşin çevresinde…
Saniyeler, dakikalar, saatler, günler, haftalar, yıllar…
Sabah oluyor…
Esniyoruz, geriniyoruz; uyanıyoruz…
Tik, tak, tik, tak…
Yemek, okul/iş, yemek, okul/iş, yemek…
Ne var bu “tik”lerin ve “tak”ların arasında?
Bizi biz yapan…
Bir hayat algoritması gibi…
Her gün yeni baştan çalışan…
Bir öğretmen olsaydım eğer, öğrencilerime ilk önce sistemli olmanın önemini anlatıp, hayatlarını belirli sistemler içinde yaşamalarını sağlardım. Böylece sistemli çalışan ve yaşayan bireyler bir araya gelerek, sistemli çalışan ekipleri, şirketleri ve bir sistem içinde yaşayan ve gelişen toplumu oluştururdu.
Ne zaman bir yerde başarısızlık görsem, bunun bir sistem eksikliğinden veya sistemin yanlışlığından kaynaklandığını anlıyorum. Bu öğretim sistemi olabilir, bir insanın not tutma sistemi olabilir, ya da bir şirketin süreç yönetim sistemi olabilir. Bir iş çok farklı şekillerde yapılabilir ama tüm bu süreçler belirli bir sistematik içerisinde gerçekleşmediğinde ortaya düzensizlik ve kaos çıkabiliyor. Japonları bu kadar ileri götüren, oluşturdukları toplam kalite sistemi anlayışı. Bu sistem onları sıfır hata ile üretim yapabilmeye taşıdı. Ya da diğer gelişmiş ülkelere bakıldığında, insanlarının bizden daha zeki olmadığını ama bizden çok daha zekice planlanmış sistemler içerisinde yaşadıklarını ve çalıştıklarını gözlemliyorum. Continue Reading →
Ben okul hayatım boyunca hep söz dinleyen biri oldum ve bu özelliğimden hep kazançlı çıktım. Büyüklerimin tecrübelerini dinlemeyi, ya da insanların başarı hikayelerini okumayı çok severdim ve halen de seviyorum.
Şimdi gençleri gözlemlediğimde, yeni mezunlarla konuştuğumda, istisnalarla beraber, çoğunun hayata hazırlıklı ve donanımlı olarak çıkmadığını görüyorum. Peki hayata hazırlanmak, hayat için kuşanmak ne anlama geliyor, bu konuda sesli düşünmek istiyorum.
Ben küçük bir çocukken tüm makinalar, robotlar, elektronik aletler çok ilgimi çekerdi. Sürekli evde bir şeyler bozulsun isterdim ki onlarla doyasıya oynayabileyim. Hiç oyuncaklara ilgi duymazdım. Benim oyuncaklarım bozulan ev aletleri olurdu. Hatta geçmişi düşündüğümde halen hayatta olabildiğime şükrediyorum. Bozuk bir alet elektrik prizine takılıp orası burası ellenir de nasıl insan çarpılmaktan kurtulabilir şaşırıyorum düşününce.
Zaman çok hızlı akıp gidiyor. Zihnimiz sürekli meşgul ve çok yoğun. Gelecek planlarımız, geçmiş sıkıntılarımız, heyecanlarımız, üzüntülerimiz, sevinçlerimiz, işlerimiz, hayatımıza etki eden tüm yaşam faktörleri ve bizim onlar hakkındaki kurgularımız ve daha bir çok şey. Tüm bunlar zihnimize bazen birer birer, bazen toplu halde saldırılar düzenliyor. Kontrol edemiyoruz. Bazen farkına varıyoruz, bazen de bilinçsizce bunlara boyun eğiyoruz. Zihnimiz çoğu zaman yorgun düşüyor, buna bedenimiz de eşlik ediyor ve sıkılıyoruz, midelerimiz ağrıyor, kendimizi bitkin hissediyoruz, yaşam enerjimiz azalıyor. Continue Reading →